Κάτι τρέχει στην Ελλάδα

Σήμερα, 21 Απριλίου, είναι η επέτειος μιας από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Φυσικά αναφερόμαστε στην χούντα των συνταγματαρχών, το στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο ξέσπασε το πρωινό της 21ης Απριλίου 1967 και το οποίο είχε σαν εμπνευστές τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εκείνη τη περίοδο στη χώρα μας, πρωθυπουργός ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, αρχηγός της ΕΡΕ, ενώ οι επόμενες εκλογές είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου του ίδιου χρόνου. Στο λαό υπήρχε η αίσθηση πως το αποτέλεσμα των εκλογών, θα ανακήρυσσε νικητή την Ένωση Κέντρου και τον Γεώργιο Παπανδρέου, ενώ παράλληλα θα έρχονταν ένα τέλος στη πολιτική ανωμαλία που επικρατούσε στην Ελλάδα.

Αντίθετα τα δεξιότερα τμήματα της πολιτικής, έψαχναν να βρουν έναν τρόπο προκειμένου να σωθεί η χώρα μας από τον …αναρχοκομμουνισμό και να μπει στο «σωστό δρόμο». Η αλήθεια είναι πως αρκετοί ήταν αυτοί που καλόβλεπαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο άλλωστε ήταν ευνοϊκό για μια τέτοια κίνηση. Ο στρατός είχε μεγάλη δύναμη, η Ελλάδα ήταν υπό τον έλεγχο της Αμερικής, ενώ και το δεξιό παρακράτος ήταν πολύ ισχυρό (πχ δολοφονία Λαμπράκη). Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως και το Παλάτι, εκείνη τη περίοδο, «κυβερνούσε». Επίσης εκείνα τα χρόνια οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν ήταν ισχυροί, αφού οι μέχρι τότε κυβερνήσεις είχαν ασχοληθεί κυρίως με την ανοικοδόμηση της χώρας και τη τακτοποίηση των οικονομικών μετά τον Εμφύλιο.


Το πρωί της 21 Απριλίου 1967, η ομάδα των Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου πήρε τη κατάσταση στα χέρια της και προχώρησε στο στρατιωτικό πραξικόπημα επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο και την χούντα των συνταγματαρχών. Οι ίδιοι και οι οπαδοί τους το ονόμασαν «επανάσταση». Οι τρεις τους κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τα αργά αντανακλαστικά του ελληνικού κράτους και να αιφνιδιάσουν τους πάντες, ακόμα και τους Αμερικάνους.

Οι πραξικοπηματίες φρόντισαν να τοποθετήσουν στις πιο νευραλγικές θέσεις του στρατεύματος ανθρώπους μυημένους στα σχέδιά τους. Έτσι ενεργοποιήθηκε το ΝΑΤΟϊκό σχέδιο «Προμηθεύς», για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου. Όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής, κινητοποιήθηκαν. Ο αιφνιδιασμός είχε πετύχει και το στρατιωτικό κίνημα είχε επικρατήσει, αναίμακτα μέχρι εκείνη την ώρα. Το πρωινό της 21ης Απριλίου του 1967, το ραδιόφωνο (ΕΙΡ) έπαιζε εμβατήρια ενώ ακούγονταν και τα πρώτα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν».

Το επόμενο βήμα της ηγεσίας των πραξικοπηματιών συνταγματαρχών είναι να επισκεφτούν τα Ανάκτορα του Τατοΐου, όπου και ζήτησαν από το βασιλιά Κωνσταντίνο να ορκίσει την κυβέρνησή τους. Φυσικά όλη η περιοχή ήταν περικυκλωμένη από τανκς, έτσι ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε αντίδραση.

 Ο βασιλιάς για «να μην χυθεί αίμα ελληνικό» επέλεξε να συνεργαστεί και να ορκίσει την κυβέρνηση. Από τις πρώτες μέρες υπήρχαν συλλήψεις απλών πολιτών αλλά και αθώων θυμάτων. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι γνωστά. Ακολούθησαν η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η Κυπριακή τραγωδία.